Nasze naczynia krwionośne nie zapewniają wystarczającego przepływu krwi niezbędnego do wykonania dializy. Istnieją dwa rodzaje naczyń krwionośnych: żyły i tętnice. Nasze żyły są umiejscowione bezpośrednio pod skórą i często są widoczne gołym okiem. Dość łatwo można dokonać wkłucia do nich, lecz przepływ krwi jest zbyt mały na potrzeby dializy.
W tętnicach krew płynie pod większym ciśnieniem niż w żyłach, lecz są one „ukryte” o wiele głębiej pod skórą, a w związku z tym trudniej dokonać wkłucia. Ponadto tętno w tętnicach jest bardzo silne i krew przepływa w nich pod wysokim ciśnieniem, przez co nie nadają się one do przeprowadzenia zabiegu dializy. Z tego względu potrzebne jest wytworzenie specjalnego połączenia naczyń krwionośnych zwanego przetoką.
Przetoka tworzona jest podczas krótkiego zabiegu chirurgicznego przez połączenie tętnicy z żyłą – dlatego nazywana jest „tętniczo-żylną”. Przetoki zazwyczaj umiejscowione są na przedramieniu. Nowo utworzone naczynie krwionośne łączy w sobie właściwości tętnic i żył: przepływ krwi i poziom ciśnienia krwi jest wyższy niż w żyłach i w przypadku tego naczynia krwionośnego wyczuwalne jest drganie, podobne do tego, jakie można poczuć dotykając tętnicy.
W procesie „dojrzewania” przetoki średnica naczynia krwionośnego zwiększa się, ułatwiając wprowadzenie igły, natomiast ściany przetoki stają się grubsze. Ten „proces dojrzewania” trwa zazwyczaj od dwóch do sześciu tygodni. Po okresie dojrzewania możliwe jest wykorzystanie przetoki do cewnikowania, gdyż pozwala ona na pozaustrojowy przepływ dużej ilości krwi i tym samym na przeprowadzenie skutecznej hemodializy.